ارائه مدل تعیین چسبندگی و زاویه اصطکاک داخلی آسفالت با استفاده از پارامترهای آزمایش مارشال

روسازی راه­ها بخش قابل ملاحظه­ای از ثروت ملی هر کشوری را تشکیل داده و همه­ساله سرمایه هنگفتی صرف نگهداری، تعمیر و ترمیم آن می­گردد. یکی از شایع­ترین خرابی روسازی­های انعطاف­پذیر، که عمدتاً ناشی از ضعف مقاومت برشی آسفالت می­باشد، شیارشدگی است. راهکار اصولی جلوگیری از ایجاد چنین پدیده مخربی، استفاده از مخلوط­هایی است که مقدار پارامترهای مؤثر در مقاومت برشی آسفالت در آن­ها کنترل شده باشد. پارامترهای چسبندگی (C) و زاویه اصطکاک داخلی (f) آسفالت، در نهایت تعیین­کننده میزان مقاومت برشی روسازی هستند. بهترین روش جهت تعیین C و fآسفالت، انجام آزمون سه­محوری نمونه­های آسفالتی می­باشد. اما دلایلی همچون پُر­هزینه بودن انجام این آزمون و همچنین عدم وجود دستگاه سه­محوری آسفالت در کشور، انجام این آزمایش را عملاً ناممکن ساخته است. از طرفی، دستگاه مارشال در دورافتاده­ترین کارگاه­ها نیز موجود بوده و به جهت انجام طرح اختلاط به صورت وسیع در ایران استفاده می­گردد. به همین دلیل، در این پژوهش، سعی گردید روابطی جهت تعیین C و f آسفالت با استفاده از پارامتر­های مارشال ارائه شود. روابط به­دست آمده نشان می­دهند که ارتباط مناسبی بین پارامترهای مقاومت برشی آسفالت با روانی و استحکام مارشال وجود دارد. با استفاده از این معادلات، همزمان با ارائه طرح اختلاط در آزمایشگاه و پیش از تولید کارخانه­ای آسفالت، حدود C و f­نیز برای آن تعیین می­گردد. بدین ترتیب می­توان از تولید انبوه آسفالت با پتانسیل بالای شیارشدگی جلوگیری کرد.